Maria Zegarlicka-Poręba
Psycholog, psychoterapeuta, ukończone 5-letnie całościowe szkolenie z zakresu Psychoterapii w Zakładzie Terapii Rodzin Katedry Psychiatrii CM UJ w Krakowie; nabywała umiejętności w wielu ośrodkach szkoleniowych i terapeutycznych.

Od 1998 r. zajmuję się udzielaniem pomocy psychologicznej.
Pracowała w Górnośląskim Centrum Zdrowia Dziecka i Matki w Katowicach.
Prowadzi psychoterapię pod regularną superwizją Certyfikowanego Superwizora Polskiego Towarzystwa Psychiatrycznego.

Ma doświadczenie w indywidualnej i grupowej terapii dzieci, młodzieży w zakresie zaburzeń emocjonalnych, zachowania, trudności społecznych, zaburzeń psychosomatycznych, snu, moczenia nocnego; oraz pracy z ich rodzicami doświadczającymi problemów wychowawczych oraz w relacjach rodzinnych, małżeńskich – terapia rodzin, par. Psychoterapia umożliwia poprawę komunikacji, wzajemnego zrozumienia, rozwiązanie konfliktów, rozwój kompetencji wychowawczych. Organizuje także grupowe warsztaty dla rodziców, którzy pragną poszerzyć wiedzę niezbędną do właściwego wspierania dziecka w rozwoju. Czas trwania: grupy otwarte – stale, grupy zamknięte: 3-6 miesięcy, spotkania ok. 1x w tygodniu.

Stara się towarzysząc przewlekle chorym dzieciom wspierać ich w radzeniu sobie z trudnościami związanymi z leczeniem, pomagać rodzinie w sytuacji kryzysowej ujawnienia nieuleczalnej choroby - nagłej nieoczekiwanej zmiany w życiu. Pomaga odzyskać zdolność do samodzielnego funkcjonowania osobom dojrzewającym z chorobami przewlekłymi. Prowadzi spotkania grupowe dla dzieci, młodzieży w podobnym wieku lub osób dorosłych - spotkania w grupach samopomocy i wzajemnego wsparcia. Czas trwania: grupy otwarte – stale, grupy zamknięte: 3-6 miesięcy, spotkania ok. 1x w tygodniu.

Swoją profesjonalną pomoc oferuję osobom dorosłym, cierpiącym z powodu: doznawanych objawów lęku, napięcia, natręctw, obniżonego nastroju, depresji oraz innych problemów emocjonalnych, utrudniających codzienne funkcjonowanie; odczuwanych dolegliwości somatycznych, takich jak np.: bóle głowy, żołądka, duszności, chroniczne zmęczenie, zaburzenia jedzenia, trudności w relacjach z innymi; przeżywanej utraty: bliskiej osoby, zdrowia, sprawności, pracy albo innej istotnej wartości, urazowego doświadczenia – interwencje kryzysowe. W terapii indywidualnej w dużej mierze opiera się na metodach i rozumieniu zaburzeń wywodzących się z terapii psychodynamicznej, stosując je w duchu indywidualizacji procesu terapeutycznego.